Please! Geen half ontblote boezem op LinkedIn
Een slaapkamer met gedimd licht en een vrouw in bed met haar nauwelijks opgedroogde baby aan de borst. De trotse papa met zijn beschermende armen om zijn gezinsleden met een twinkeling in zijn ogen van trots en vermoeidheid. De boodschap dat zijn zoon geboren is. Prachtig! Echter: niet op LinkedIn. Los van de keuze of je zo’n nietsverhullende foto post (ik zou het no way doen), is dit een voorbeeld van hoe het niet moet wat mij betreft. Facebook: zakelijk en privé. LinkedIn: zakelijk. Wil je het grote nieuws delen met je netwerk? Prima: alleen, denk even na. Want zoals McLuhan zegt: “The medium is the message”. Ofwel: het kanaal beïnvloedt de beleving van de ontvanger.
Expliciete beelden verafschuw ik, want die branden – ongevraagd – op mijn netvlies, als ik nietsvermoedend door mijn tijdlijn scrol. Knieoperaties, bloed geven: ik wil het niet zien! Echter dan is het kwaad al geschied. Dat is te dichtbij, te intiem. Soundos (red: stand up comedian, deed mee met expeditie Robinson) heeft er een rake column over geschreven. Wat delen we wel/niet en waar trekken we de grens?
Snoezige snoetjes? Met mate!
Fijne momenten in het offline leven – groots en klein – koester en bewaar ik doorgaans liever voor mezelf en mijn naasten. Dat geldt voor etentjes met mijn lief, cappuccino’s met mijn moeder en vorkjes prikken met mijn vriendinnen. Als een soort dinosaurus zit ik dan ver weg van internet onder een dikke steen, verzonken in het moment, met mijn mobiel diep in de handtas. Zeer gereserveerd ben ik met het plaatsen van privéfoto’s. Al helemaal als het om mijn kinderen gaat. Ja, ik post vol trots foto’s van mijn kroost. Alleen heb ik een stelregel: bewust en met mate. Ik wil hun de kans geven hun eigen online identiteit te ontwikkelen. Die zelfbeschikking wil ik ze geven. Misschien vinden ze het straks hélemaal niet tof als ze ontdekken dat ik ‘vroegah’ helemaal los ben gegaan op de socials met hun snoezige snoetjes en hilarische quotes.
Trio: duim, lijmstift en telefoon
Veel (jonge) mensen zitten praktisch met hun duim vastgelijmd aan hun mobiel. Onderzoek toont aan dat social media een positie innemen als serieuze verslaving, naast alcohol en drugs. Méér volgers, méér likes: voor sommigen een kick alias statusverhoger. Ok, nu even positief: socials zijn bij uitstek geschikt om te delen waar je bent, wat je denkt en wat je meemaakt. Hét medium om dingen in beweging krijgen, denk aan #metoo, #eurovisie en #verkiezingen. Hashtags die verbinden en viraal gaan; bij ramp en voorspoed. De smartphone als filter en venster naar de wereld: voor mij aanleiding om in de pen te klimmen met de blogreeks #fakestagram. Want, profilering via de socials: strookt dat met wat we diep van binnen willen uitdragen? Wat google jij, wat bespreek je met je dierbaren en welke informatie plaats jij online? Grote kans dat daar een kloof tussen is. Als je hart spreekt maak je écht contact: alleen wat deel je offline en wat online?
- Een ouderwets dagboek schrijf je voor jezelf. In hoeverre is Facebook jouw dagboek?
- Kies je voor een online mooi-weer-show met happy-de-peppie berichten of deel je ook de regen in je leven?
- Maak je onderscheid tussen persoonlijke en zakelijke posts, of kan dat niet omdat jij als individu verschillende rollen bekleedt?
Boeiende vragen! Ik heb weleens gedacht om na wéér een gebroken nacht (red: onze oudste was een tijd lang nachtburgemeester, toen ik zwanger was van de jongste) een foto te plaatsen van een ingezoomde kop koffie met de tekst dat cafeïne me op de been hield, of woorden van gelijke strekking. Eerlijk is eerlijk: ik durfde niet, want ja ik vroeg me af: “Komt dat niet verkeerd over?” Het echte leven, de relaties tussen mensen thuis, op het werk of op school: dat is offline en niet (alleen maar) online. Harmonie is het sleutelwoord en voor iedereen anders.
Nepheid van Instagram
In de volgende blog gaan we dieper in op de nepheid van Instagram. Het verschil tussen een gewone gebruiker en een influencer. Hoe normaal we het vinden dat we de inhoud van de kledingkast van Beyoncé zien. Was een ster vroeger gevoelsmatig zo ver als de maan, nu zit je praktisch op schoot. Alsof je onderdeel bent van zijn leven, echter het is een schijnrelatie. Parasociale interactie is dat. Mijn collega Nicole gaat dit fenomeen verder uitdiepen in de volgende blog van deze reeks #fakestagram. Wat wij en vooral onze kinderen niet zien op de socials van zowel beroemdheden als mensen zoals jij en ik: dat keihard werken altijd voorafgaat aan succes, dat er tegenslagen zijn en dat je soms offers brengt. Welke impact heeft dat op het realiteitsbesef van (jonge) mensen? Het echte leven heeft geen filter, zoals Instagram wel heeft.
Deze blog maakt onderdeel uit van de reeks #fakestagram: in hoeverre sluit je offline identiteit aan bij je online profilering? Wat post je wel/niet en vooral: waarom?
Robin van den Bergh says
Tijdje geleden heb ik alle socials van mijn mobiel verwijderd op LinkedIn en Whatsapp na. Thuis kan ik zonodig via mijn tablet ‘socializen’ maar onderweg is het een stuk overzichtelijker geworden. Ik mis niets en ik word niet gemist. Kan het iedereen aanbevelen.
Nicole ten Velde says
Hi Robin, bedankt voor je reactie en je tip! Vinden we interessant! 🙂
Caroline van der Zanden says
Twee jaar geleden ben ik off-line gegaan op Facebook, en een jaar geleden heb ik mijn account helemaal verwijderd. Ik heb er geen moment spijt van gehad. Klaar met de sportprestaties, dagjes uit, rommelmarktvondsten, flauwe quotes en de zoveelste babyfoto. Volgens mij heb ik ook niks gemist.
Ik denk erover om hetzelfde te doen met LinkedIn, nu het steeds meer een tweede Facebook wordt. Ook daar verjaardagen, contactverzoeken, ‘feliciteer Die-en-die met zijn werkjubileum’ …ik wil het niet meer! En over Instagram twijfel ik ook, om dezelfde redenen. Whatsapp blijft want ideaal voor een bel-hater als ik. Heerlijk rustig zo!
Nicole ten Velde says
Hi Caroline, leuk om te lezen hoe jij social media gebruikt! Bedankt voor je reactie!